Σήμερα το πρωί, στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, περιμένοντας την σειρά της δικής μας υπόθεσης, παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα, και άκρως ενδεικτική της ελληνικής πραγματικότητας, δίκη. Τρεις δημόσιοι λειτουργοί, κατηγορούνταν για παραβίαση διατάξεων του νόμου 1650/1986. Πρόκειται για μια υπόθεση προστασίας του περιβάλλοντος μέσω του ποινικού δικαίου. Το κατηγορητήριο εν συντομία ήταν ότι οι τρεις δημόσιοι υπάλληλοι, με πράξεις και παραλήψεις, παραβίασαν σωρεία άρθρων του ν. 1650/1986 ο οποίος στο άρθρο 28 προβλέπει και ποινικές ευθύνες για όποιον ρυπαίνει ή υποβαθμίζει το περιβάλλον. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι τρεις κατηγορούνταν ότι ενεργώντας κατά παράβαση του νόμου, δεν έπραξαν τα προβλεπόμενα αφού σε συγκεκριμένο σημείο δρόμου ταχείας κυκλοφορίας που διέρχεται από κατοικημένη περιοχή, δεν τοποθετήθηκαν τα κατάλληλα παραπετάσματα απορρόφησης του ήχου με αποτέλεσμα να προκαλείται σοβαρή ηχορύπανση η οποία υποβαθμίζει το περιβάλλον και κατά συνέπεια την ποιότητα ζωής των περίοικων.
Οι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι οι ίδιοι έπραξαν το καλύτερο δυνατό στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους, ότι εισάκουσαν τα παράπονα και τις καταγγελίες των πολιτών, αλλά εκ της θέσεως τους δεν μπορούσαν να πράξουν τίποτα περισσότερο, διότι αφενός το θέμα είναι περίπλοκο εφόσον εμπλέκονται εκτός από τους περιβαλλοντικούς κανόνες και θέματα ασφάλειας και αφετέρου ότι οι ίδιοι μέσα στο υπάρχον νομικό και διοικητικό πλαίσιο δεν είχαν καμία δυνατότητα περαιτέρω παρέμβασης. Ακόμα, ότι η εκτέλεση και τα κόστη του συγκεκριμένου έργου δεν ήταν της δικής τους αρμοδιότητας, και άρα ήταν αδύνατον για αυτούς εκ των υστέρων να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε πράξη που θα επέφερε μεταβολή του κόστους του έργου και έτσι απλά περιορίστηκαν να εισάγουν το θέμα στα συναρμόδια υπουργεία.
Οι πολίτες περίοικοι που κατέθεσαν ως μάρτυρες εξέφρασαν την δυσαρέσκεια τους για την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους εξαιτίας της σοβαρής ηχορύπανσης που υφίστανται, αφού στερούνται την αυτονόητη δυνατότητα να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης στο ίδιο τους το σπίτι. Επίσης κατέθεσαν ότι οι μετρήσεις, για τον έλεγχο της προκαλούμενης από διερχόμενα αυτοκίνητα ηχορύπανσης, υπήρξαν πλημμελείς και βιαστικές.
Η εισαγγελέας στην πρόταση της, είπε ότι κατανοεί το σοβαρό πρόβλημα που δημιουργείται στην ζωή των κατοίκων της περιοχής, αλλά από την ακροαματική διαδικασία δεν προέκυψαν συγκεκριμένες ευθύνες για τους κατηγορούμενος οι οποίοι μάλλον ήταν αναρμόδιοι να επιλύσουν το συγκεκριμένο πρόβλημα, και, δικονομικά ορθώς κατά την άποψη μου, ζήτησε την απαλλαγή τους. Το δικαστήριο στη συνέχεια με τη σειρά του, κήρυξε τους τρεις κατηγορούμενους αθώους, εφόσον όντως δεν προέκυψαν συγκεκριμένες ευθύνες στα πρόσωπά τους.
Αναφέρω την συγκεκριμένη υπόθεση γιατί κατά την άποψη μου αποτελεί επιτομή του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα θέματα περιβάλλοντος στην Ελλάδα, παρά την συνταγματική κατοχύρωση στο περίφημο άρθρο 24 του Συντάγματος μας. Από τις πλημμελείς περιβαλλοντικές μελέτες των δημοσίων έργων, τις δαιδαλώδεις αρμοδιότητες, την ατελείωτη γραφειοκρατία μέχρι την πολυνομία κλπ., με αποτέλεσμα να δημιουργείται έτσι ένα αίσθημα πλήρους εγκατάλειψης στον πολίτη ο οποίος αισθάνεται ότι δεν έχει που να αποφανθεί για να ζητήσει το αυτονόητο, το δικαίωμα του να ζήσει σε ένα ανθρώπινο και αξιοπρεπές αστικό περιβάλλον.
